Αίθουσα αναμονής, 15.4.08

Πόση ώρα πέρασε? Α, Ευχαριστώ.
Θα περιμένω λίγο ακόμα.
Σταυρώνω και ξεσταυρώνω τα χέρια μου.

Μία νοσηλεύτρια.
Κρατιέμαι για να μη πεταχτώ πάνω, όπως και πριν.

Ξαφνικά δεν ξέρω που να βολέψω τα χέρια και τα πόδια μου.

Με προσπέρασε.

Γιατί έχει τόσο κρύο?
Τι κακό κι αυτό, στα νοσοκομεία, με τα ερκοντίσιον.
Κάνει και θόρυβο.
Θα μπορούσε να είναι ο θόρυβος της συντέλειας.

Μην το σκέφτεσαι μην το σκέφτεσαι

Βαθιά ανάσα
Εκπνοή

Κοιτάζω αριστερά.
Μετά δεξιά.

Εξετάζω το τριμμένο φελιζόλ γύρω από τον καφέ μου. Πλαστική γεύση στο στόμα μου, σκέτη αηδία.
-"Χάλια είναι", λέω απλώς και μόνο για να πω κάτι.
-"Έτσι είναι", μου απαντάει. "Οι καφετέριες των κλινικών τον φτιάχνουν πολύ βιαστικά πάντα."
-"Α, αλήθεια."

Πού να ξέρω? Ο πρώτος μου καφές είναι.

Σιωπή.

Όταν έχει πολύ ησυχία, μπορείς ν'ακούσεις τον αυχένα σου να γυρνάει πάνω στη βάση του.

-"Τί ώρα είναι?"
Μου δείχνει το ρολόι.
-"Επιστρέφω."

Βόλτα στο διάδρομο. Κάθε φορά επιστρέφω στο ίδιο σημείο, μετά λίγο πιο μακριά.
Επόμενη πτέρυγα.
Επόμενος διάδρομος.

Δε θυμάμαι αν  βούρτσισα τα δόντια μου φεύγοντας.

Όλοι οι άνθρωποι καταπίνουν λίγη οδοντόκρεμα τότε.
Κάπως αστείο και πολύ καθημερινό για να το σκεφτώ τώρα.

Η διαύγεια είναι πάντα παράξενη σε τέτοιες στιγμές. Απόκοσμη σχεδόν.

Οι άσπροι τοίχοι.
Ποτέ δε θα βάψω τους τοίχους μου άσπρους.
Οι αφίσες των νοσοκομείων, με τα συνέδρια.
Πάντα πολύ σημαντικά.
Αξιοπρόσεκτα και επιφανή.

(-"Σημαντικά, για ποιον?")

Κάνω να γυρίσω πίσω.
Τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου.

Το πλαστικό συνθλίβεται.


-"Τελείωσε."





Δείχνω τη μάζα.
-"Πάω να το πετάξω."
-"Γέμισε καφέδες το χέρι σου. Θα περιμένω κάτω."


Δε χρειάζεται. Δεν έχει σημασία.

Περπατάω, κλείνομαι στο μπάνιο.


-"Δεν ξαναπίνω καφέ" είπα και ξέρασα.

white walls
white noise

κυνήγι για τη χαρά του θηράματος

η φωνή της ακόμα στο κεφάλι μου | και ακούω τα λόγια που ποτέ δε μου είπε ή που περιμένω ακόμα να μου πει | πιο βραχνή απ'ότι τη θυμόμουν | καλύτερα έτσι | να θέλω να τριφτώ πάνω της | ανάθεμα  | διεστραμμένο ιτ ιζ | αλλά διάολε γιατί δεν καταλαβαίνει τίποτα? | θα καταλάβει | κι ας μη μου πει πως μ'αγαπάει | κι ας μην το κάνει | μόνο να μου φέρνει γάλα μαζί με το τοστ μου | να μου κάνει κλισέ εκπλήξεις κι ας τις σιχαίνεται | είμαι σίγουρη πως θα τις σιχαίνεται | και θα της φωνάζω ότι μου λείπει | και θα την αγαπάω μέχρι τα αερόστατα | αυτά που είναι ανάμεσα σε χαρταετούς και ζέπελιν | οι ορίζοντες θα μ'έχουν πνίξει | σ'όλα τα κλίματα σ'όλα τα πλάτη | αγώνες για το ψωμί και το αλάτι | έρωτες | έρωτες | έρωτες | πλήξη | αυτό ήταν | θα την απαγάγω.

                                A girl named Luz*

(my) (simple) things worth living for

red wine
house parties
bubble bath
rainy days
writing one-page novels
new places to be
artemisia absinthium
sushi with sake
fireplaces
starbucks' cups
libraries
snow
aquariums
sunrise
my asian penfriends
insense sticks
cherry-flavored candles
staring at China's national emblem
good music
starry nights
drawing
(some) friends
helping others
learning something new about Japan
cats
reading poetry analysis
standing somewhere high
pencil towers
ink
wet wood smell

aw, and sunflowers :)

3.43 (ή κάπου εκεί)

Η μέρα μου σήμερα ξεκινάει στις 3.43 το χάραμα. Ούτε καν χάραμα δηλαδή, ο ήλιος θέλει ώρες ακόμα για ν'ανατείλλει.

Αμφιβάλλω αν στον "ανθρώπινο χρόνο" η ώρα αυτή είναι υπαρκτή· όλοι τη θεωρούν μεσοδιάστημα συνείδησης και αυπνίας.


Τα μάτια μου τσούζουν με το γνωστό πόνο στην πίσω τους πλευρά, και ο αέρας που αναπνέω στερεοποιείται μέσα στα πνευμόνια μου.
Νιώθω στην καλύτερη περίπτωση σαν πρεζόνι.
Έτσι νομίζω, τουλάχιστον.
Πού να ξέρω κιόλας?



Νομίζω ακούω κάποιον να περπατάει στο διάδρομο.

-"Η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα", ψυθιρίζει ο Γιάννης στο μυαλό μου.
-"Σα δε ντρέπεσαι να ενοχλείς τον κόσμο νυχτιάτικα.." του απαντάω.

-"..Το κακό δεν είναι ν'ακούς φωνές μες 'στο μυαλό σου· το κακό είναι να τους απαντάς".
Καλά, αυτή πρέπει να είναι η φωνή της συνειδήσεως.



Είναι η κατάλληλη ώρα για φιλοσοφικές συζητήσεις με τον ευατό σου,
τί λες κι εσύ Λύκε?
Η καλύτερη ώρα για να μείνεις μόνος σου στο κρεβάτι και να καίγεσαι και να τα βάζεις με τους θεούς.
Η καλύτερη ώρα για να καις τους θεούς σου και να μένεις μόνος σου.



Μέχρι να σου λιώσει το μάτι από την αγωνία και να χυθεί σαν αυγό μελάτο.

τίποτα.

Απλώς τίποτα.
Σχεδίαζα να μπω και να βγάλω τη χολή μου στους ανυποψίαστους αναγνώστες (τα δυο άτομα που ξέρω ότι με διαβάζουν τουλάχιστον, για τους άλλους δεν ξέρω), έγραψα τρεις ωραιότατες παραγράφους για τη ζέστη και για τη γκρίνια μου και για τη μικροαστική μου ζωούλα, αλλά μετά διάβασα για κάποιον που περνάει χειρότερα από εμένα και δεν παραπονιέται για τη γκαντεμιά του και δεν είναι μισάνθωπος σαν το γραφέα του κειμένου (γιατί θα ήταν βέβηλο να με αποκαλέσω συγ-γραφέα), και γενικά είναι πολύ περισσότερά απ'όλα αυτά που εγώ δε θα γίνω ποτέ.

Και μετά με μούτζωσα και θα κοπανούσα και το κεφάλι μου στον τοίχο αν δεν ήμουν τόσο φοβητσιάρα.





Νιώθω ανείπωτα άθλια, μίζερη. Προσπαθώ να το εκφράσω, αλλά οι λέξεις έτσι κι αλλιώς εξυπηρετούν νοήματα που, αν δε τα νιώθεις, δεν υπάρχει λόγος να τα καταγράψεις, κι εγώ δε νιώθω πολλά τώρα τελευταία. Μόνο αηδία, για τη θλίψη που προκαλώ. Μ΄έχω αηδιάσει τόσο πολύ, τόσο άσχημα, που σχεδόν το νιώθω σαν αναγούλα στο λαιμό μου κάθε φορά που σκέφτομαι και πριν μιλήσω.


Δεν ξέρω πια τι είναι αληθινό.

Ούτε χαρά, ούτε φόβος, ούτε πόνος.
Έχασα την παιδιάστικη ικανότητα να  μετράω τα αισθήματα σε αντικειμενικότητα, κι έμεινα με τις παραισθήσεις που οι άλλοι μου δίδαξαν.

Νοσηρή και μικρή και πολύ κουρασμένη για να τα ξεμάθω.
καληνύχτα.

http://youtu.be/u5CVsCnxyXg

new kid on the balcony.

  Ανέφερα ποτέ ότι απεχθάνομαι τις διακοπές?

  Με αποδιοργανώνουν του κερατά.
  Όχι μόνο δε καταφέρνω να κάνω όλα όσα ήθελα/ είχα προγραμματίσει, αλλά επιπλέον βυθίζομαι σ'έναν άθλιο βούρκο οκνηρίας. Βαριέμαι να είμαι όλη μέρα (γιατί πάντα αυτό καταλήγω να κάνω) μαζί μ'εμένα. Με βαριέμαι γενικά στις διακοπές, ή, ακόμα χειρότερα, βαριέμαι όποια ένδειξη κοινωνικής συναναστροφής προκύπτει, οπότε υπάρχουν στιγμές που ο Λύκος (προσ-)εύχεται να πεθάνουν όλοι για να παίρνει το πατίνι του και να κάνει βόλτα στο δρόμο με τις πιτζάμες ή να τρώει παγωτό και να λερώνεται όσο θέλει και να γλείφεται στο τέλος ή να ζωγραφίζει αλεπούδες όλη μέρα στους τοίχους.

  Δυστυχώς οι γονείς μου και ο κοινωνικός περίγυρος δε συμμερίζονται απόψεις τέτοιου είδους, καθώς με μεγάλωσαν με τις καλύτερες προδιαγραφές ώστε να καταλήξω ένας καθώς πρέπει ενήλικας (σηκώνω φρύδι με απορία: εγώ?), και εφόσον (ευτυχώς γι'αυτούς) δεν είναι ενήμεροι για τις απόψεις της κόρης τους, επιμένουν να γίνω άνθρωπος, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται (τρομακτικό).

     Καλά. Κι εγώ με ποιόν θα μιλάω?

  Μεγαλώνοντας, ζήτησα καναρίνι. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή, σήμερα βρισκόμαστε με 17 νεοσσούς και τους περήφανους καναρινογονείς τους που τσιουτσίζουν και κουτσουλάνε, και θα τους ελευθέρωνα αν δεν αμφέβαλλα τόσο για τις καλές προθέσεις των γατιών της γειτονιάς.
  Επόμενο στη λίστα: "ένα σκυλάκι, μπαμπάαα!" (με παρακλητικό ύφος πάντα). Υπό τον όρο να το καθαρίζω εγώ (wtf!?) και να το πηγαίνω βόλτα κάθε μέρα--ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ πανηγυρικά.
  Αναμενόμενο, υποθέτω. Λατρεύω τις γάτες, γιιι. Ήθελα ένα γατί να μου τρίβεται στα πόδια και να με νυχιάζει όταν του πειράζω την ουρά, να το χαιδεύω, να μου ανακατεύει τα χαρτιά και τα μολύβια στο γραφείο, αλλά λόγω της αλλεργίας του αδερφού μου, και καθώς μένω ακόμα με τους γονείς (shoot me), μένω πάλι χωρίς ζωάκι.


   Ο Λύκος, μη βρίσκοντας άλλη λύση, έριξε όλο το απόθεμα αγάπης του στο λούτρινο αρκουδόγατο με το όνομα Ντέιβ. Από τον Dave Mustaine, των Megadeth. Again, not enough.


   Αποφάσισα να μου πάρω, λοιπόν, ένα φυτό. Ροδόδεντρο, για την ακρίβεια.

   Το παινεύω με καμάρι πατέρα που μιλάει για τον πρωτότοκό του.

   Λατινική ονομασία: Nova Zembla. Novaya Zemlya, στα ρώσικα, είναι αρχιπέλαγος στον Αρκτικό Ωκεανό. Αποτελείται από δύο κύρια νησιά – Σεβέρνυ (βόρεια) και Γιούζνι (νότια)–  και από αριθμό μικρότερων νησιών.  Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αποτελούσε ευαίσθητη στρατιωτική περιοχή και για το λόγο αυτό η Σοβιετική Αεροπορία είχε μόνιμη παρουσία σε βάση στη νότια νήσο, εξαιρετικό, έτσι δεν είναι?

  Αποφάσισα να ονομάσω το ροδόδεντρο Γιούζνι      Β-)

                                                               Ο Ντέιβ που στεγνώνει

Άνθος южный (Γιούζνι)

(could be a ) precome of thoughts.

Κοντεύει να εκραγεί το κεφάλι μου, θέλω ηρεμία, σκέψεις πιο διεστραμμένες κι από του Schizo του Brunetti περί καταστροφής του πλανήτη με κατακλύζουν, μόνωση, διπλά τζάμια, ωτοασπίδες, δυσανεξία στον ήχο, αναγουλιάζω από το θόρυβο, επαναληπτική συμπεριφορά, κλείνω τα μάτια και τ'αυτιά μου, νοσηρή άγνωστη αίσθηση, ασυνάρτητες σκέψεις, ο εγκέφαλός μου μπλοκάρει


ΣΤΟΠ



πονάει το κεφάλι μου.



εξαιρετική στιγμή ατυχίας
το να μπορείς ν'αναγνωρίσεις τις ωδίνες του εγκεφαλικού σου τοκετού
και να τις αφήνεις αναξιοποίητες
απλώς
επειδή

--
"ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Η' ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ ΣΤΟΥΠΙ????" 



το σκέφτομαι, δεν το λέω.




ευχαριστώ.
πάει η έμπνευση και για σήμερα.
αύριο θα φροντίσω να χύσω όλη μου τη φαιά ουσία σ'ένα βαζάκι
και θα την πίνω κάθε μεσημέρι μετά το γεύμα και κάθε βράδυ μαζί με Προζάκ

                                                                                                     και τέζα.