Πόση ώρα πέρασε? Α, Ευχαριστώ.
Θα περιμένω λίγο ακόμα.
Σταυρώνω και ξεσταυρώνω τα χέρια μου.
Μία νοσηλεύτρια.
Κρατιέμαι για να μη πεταχτώ πάνω, όπως και πριν.
Ξαφνικά δεν ξέρω που να βολέψω τα χέρια και τα πόδια μου.
Με προσπέρασε.
Γιατί έχει τόσο κρύο?
Τι κακό κι αυτό, στα νοσοκομεία, με τα ερκοντίσιον.
Κάνει και θόρυβο.
Θα μπορούσε να είναι ο θόρυβος της συντέλειας.
Μην το σκέφτεσαι μην το σκέφτεσαι
Βαθιά ανάσα
Εκπνοή
Κοιτάζω αριστερά.
Μετά δεξιά.
Εξετάζω το τριμμένο φελιζόλ γύρω από τον καφέ μου. Πλαστική γεύση στο στόμα μου, σκέτη αηδία.
-"Χάλια είναι", λέω απλώς και μόνο για να πω κάτι.
-"Έτσι είναι", μου απαντάει. "Οι καφετέριες των κλινικών τον φτιάχνουν πολύ βιαστικά πάντα."
-"Α, αλήθεια."
Πού να ξέρω? Ο πρώτος μου καφές είναι.
Σιωπή.
Όταν έχει πολύ ησυχία, μπορείς ν'ακούσεις τον αυχένα σου να γυρνάει πάνω στη βάση του.
-"Τί ώρα είναι?"
Μου δείχνει το ρολόι.
-"Επιστρέφω."
Βόλτα στο διάδρομο. Κάθε φορά επιστρέφω στο ίδιο σημείο, μετά λίγο πιο μακριά.
Επόμενη πτέρυγα.
Επόμενος διάδρομος.
Δε θυμάμαι αν βούρτσισα τα δόντια μου φεύγοντας.
Όλοι οι άνθρωποι καταπίνουν λίγη οδοντόκρεμα τότε.
Κάπως αστείο και πολύ καθημερινό για να το σκεφτώ τώρα.
Η διαύγεια είναι πάντα παράξενη σε τέτοιες στιγμές. Απόκοσμη σχεδόν.
Οι άσπροι τοίχοι.
Ποτέ δε θα βάψω τους τοίχους μου άσπρους.
Οι αφίσες των νοσοκομείων, με τα συνέδρια.
Πάντα πολύ σημαντικά.
Αξιοπρόσεκτα και επιφανή.
(-"Σημαντικά, για ποιον?")
Κάνω να γυρίσω πίσω.
Τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου.
Το πλαστικό συνθλίβεται.
-"Τελείωσε."
Δείχνω τη μάζα.
-"Πάω να το πετάξω."
-"Γέμισε καφέδες το χέρι σου. Θα περιμένω κάτω."
Δε χρειάζεται. Δεν έχει σημασία.
Περπατάω, κλείνομαι στο μπάνιο.
-"Δεν ξαναπίνω καφέ" είπα και ξέρασα.
white walls
white noise
Θα περιμένω λίγο ακόμα.
Σταυρώνω και ξεσταυρώνω τα χέρια μου.
Μία νοσηλεύτρια.
Κρατιέμαι για να μη πεταχτώ πάνω, όπως και πριν.
Ξαφνικά δεν ξέρω που να βολέψω τα χέρια και τα πόδια μου.
Με προσπέρασε.
Γιατί έχει τόσο κρύο?
Τι κακό κι αυτό, στα νοσοκομεία, με τα ερκοντίσιον.
Κάνει και θόρυβο.
Θα μπορούσε να είναι ο θόρυβος της συντέλειας.
Μην το σκέφτεσαι μην το σκέφτεσαι
Βαθιά ανάσα
Εκπνοή
Κοιτάζω αριστερά.
Μετά δεξιά.
Εξετάζω το τριμμένο φελιζόλ γύρω από τον καφέ μου. Πλαστική γεύση στο στόμα μου, σκέτη αηδία.
-"Χάλια είναι", λέω απλώς και μόνο για να πω κάτι.
-"Έτσι είναι", μου απαντάει. "Οι καφετέριες των κλινικών τον φτιάχνουν πολύ βιαστικά πάντα."
-"Α, αλήθεια."
Πού να ξέρω? Ο πρώτος μου καφές είναι.
Σιωπή.
Όταν έχει πολύ ησυχία, μπορείς ν'ακούσεις τον αυχένα σου να γυρνάει πάνω στη βάση του.
-"Τί ώρα είναι?"
Μου δείχνει το ρολόι.
-"Επιστρέφω."
Βόλτα στο διάδρομο. Κάθε φορά επιστρέφω στο ίδιο σημείο, μετά λίγο πιο μακριά.
Επόμενη πτέρυγα.
Επόμενος διάδρομος.
Δε θυμάμαι αν βούρτσισα τα δόντια μου φεύγοντας.
Όλοι οι άνθρωποι καταπίνουν λίγη οδοντόκρεμα τότε.
Κάπως αστείο και πολύ καθημερινό για να το σκεφτώ τώρα.
Η διαύγεια είναι πάντα παράξενη σε τέτοιες στιγμές. Απόκοσμη σχεδόν.
Οι άσπροι τοίχοι.
Ποτέ δε θα βάψω τους τοίχους μου άσπρους.
Οι αφίσες των νοσοκομείων, με τα συνέδρια.
Πάντα πολύ σημαντικά.
Αξιοπρόσεκτα και επιφανή.
(-"Σημαντικά, για ποιον?")
Κάνω να γυρίσω πίσω.
Τον βλέπω να έρχεται προς το μέρος μου.
Το πλαστικό συνθλίβεται.
-"Τελείωσε."
Δείχνω τη μάζα.
-"Πάω να το πετάξω."
-"Γέμισε καφέδες το χέρι σου. Θα περιμένω κάτω."
Δε χρειάζεται. Δεν έχει σημασία.
Περπατάω, κλείνομαι στο μπάνιο.
-"Δεν ξαναπίνω καφέ" είπα και ξέρασα.
white noise
