Αμφιβάλλω αν στον "ανθρώπινο χρόνο" η ώρα αυτή είναι υπαρκτή· όλοι τη θεωρούν μεσοδιάστημα συνείδησης και αυπνίας.
Τα μάτια μου τσούζουν με το γνωστό πόνο στην πίσω τους πλευρά, και ο αέρας που αναπνέω στερεοποιείται μέσα στα πνευμόνια μου.
Νιώθω στην καλύτερη περίπτωση σαν πρεζόνι.
Έτσι νομίζω, τουλάχιστον.
Πού να ξέρω κιόλας?
Νομίζω ακούω κάποιον να περπατάει στο διάδρομο.
-"Η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα", ψυθιρίζει ο Γιάννης στο μυαλό μου.
-"Σα δε ντρέπεσαι να ενοχλείς τον κόσμο νυχτιάτικα.." του απαντάω.
-"..Το κακό δεν είναι ν'ακούς φωνές μες 'στο μυαλό σου· το κακό είναι να τους απαντάς".
Καλά, αυτή πρέπει να είναι η φωνή της συνειδήσεως.
Είναι η κατάλληλη ώρα για φιλοσοφικές συζητήσεις με τον ευατό σου,
τί λες κι εσύ Λύκε?
Η καλύτερη ώρα για να μείνεις μόνος σου στο κρεβάτι και να καίγεσαι και να τα βάζεις με τους θεούς.
Η καλύτερη ώρα για να καις τους θεούς σου και να μένεις μόνος σου.
Μέχρι να σου λιώσει το μάτι από την αγωνία και να χυθεί σαν αυγό μελάτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου