Δευτέρα 25 Απριλίου 2011

new kid on the balcony.

  Ανέφερα ποτέ ότι απεχθάνομαι τις διακοπές?

  Με αποδιοργανώνουν του κερατά.
  Όχι μόνο δε καταφέρνω να κάνω όλα όσα ήθελα/ είχα προγραμματίσει, αλλά επιπλέον βυθίζομαι σ'έναν άθλιο βούρκο οκνηρίας. Βαριέμαι να είμαι όλη μέρα (γιατί πάντα αυτό καταλήγω να κάνω) μαζί μ'εμένα. Με βαριέμαι γενικά στις διακοπές, ή, ακόμα χειρότερα, βαριέμαι όποια ένδειξη κοινωνικής συναναστροφής προκύπτει, οπότε υπάρχουν στιγμές που ο Λύκος (προσ-)εύχεται να πεθάνουν όλοι για να παίρνει το πατίνι του και να κάνει βόλτα στο δρόμο με τις πιτζάμες ή να τρώει παγωτό και να λερώνεται όσο θέλει και να γλείφεται στο τέλος ή να ζωγραφίζει αλεπούδες όλη μέρα στους τοίχους.

  Δυστυχώς οι γονείς μου και ο κοινωνικός περίγυρος δε συμμερίζονται απόψεις τέτοιου είδους, καθώς με μεγάλωσαν με τις καλύτερες προδιαγραφές ώστε να καταλήξω ένας καθώς πρέπει ενήλικας (σηκώνω φρύδι με απορία: εγώ?), και εφόσον (ευτυχώς γι'αυτούς) δεν είναι ενήμεροι για τις απόψεις της κόρης τους, επιμένουν να γίνω άνθρωπος, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται (τρομακτικό).

     Καλά. Κι εγώ με ποιόν θα μιλάω?

  Μεγαλώνοντας, ζήτησα καναρίνι. Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή, σήμερα βρισκόμαστε με 17 νεοσσούς και τους περήφανους καναρινογονείς τους που τσιουτσίζουν και κουτσουλάνε, και θα τους ελευθέρωνα αν δεν αμφέβαλλα τόσο για τις καλές προθέσεις των γατιών της γειτονιάς.
  Επόμενο στη λίστα: "ένα σκυλάκι, μπαμπάαα!" (με παρακλητικό ύφος πάντα). Υπό τον όρο να το καθαρίζω εγώ (wtf!?) και να το πηγαίνω βόλτα κάθε μέρα--ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ πανηγυρικά.
  Αναμενόμενο, υποθέτω. Λατρεύω τις γάτες, γιιι. Ήθελα ένα γατί να μου τρίβεται στα πόδια και να με νυχιάζει όταν του πειράζω την ουρά, να το χαιδεύω, να μου ανακατεύει τα χαρτιά και τα μολύβια στο γραφείο, αλλά λόγω της αλλεργίας του αδερφού μου, και καθώς μένω ακόμα με τους γονείς (shoot me), μένω πάλι χωρίς ζωάκι.


   Ο Λύκος, μη βρίσκοντας άλλη λύση, έριξε όλο το απόθεμα αγάπης του στο λούτρινο αρκουδόγατο με το όνομα Ντέιβ. Από τον Dave Mustaine, των Megadeth. Again, not enough.


   Αποφάσισα να μου πάρω, λοιπόν, ένα φυτό. Ροδόδεντρο, για την ακρίβεια.

   Το παινεύω με καμάρι πατέρα που μιλάει για τον πρωτότοκό του.

   Λατινική ονομασία: Nova Zembla. Novaya Zemlya, στα ρώσικα, είναι αρχιπέλαγος στον Αρκτικό Ωκεανό. Αποτελείται από δύο κύρια νησιά – Σεβέρνυ (βόρεια) και Γιούζνι (νότια)–  και από αριθμό μικρότερων νησιών.  Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου αποτελούσε ευαίσθητη στρατιωτική περιοχή και για το λόγο αυτό η Σοβιετική Αεροπορία είχε μόνιμη παρουσία σε βάση στη νότια νήσο, εξαιρετικό, έτσι δεν είναι?

  Αποφάσισα να ονομάσω το ροδόδεντρο Γιούζνι      Β-)



                                                               Ο Ντέιβ που στεγνώνει




Άνθος южный (Γιούζνι)

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

(could be a ) precome of thoughts.

Κοντεύει να εκραγεί το κεφάλι μου, θέλω ηρεμία, σκέψεις πιο διεστραμμένες κι από του Schizo του Brunetti περί καταστροφής του πλανήτη με κατακλύζουν, μόνωση, διπλά τζάμια, ωτοασπίδες, δυσανεξία στον ήχο, αναγουλιάζω από το θόρυβο, επαναληπτική συμπεριφορά, κλείνω τα μάτια και τ'αυτιά μου, νοσηρή άγνωστη αίσθηση, ασυνάρτητες σκέψεις, ο εγκέφαλός μου μπλοκάρει


ΣΤΟΠ



πονάει το κεφάλι μου.



εξαιρετική στιγμή ατυχίας
το να μπορείς ν'αναγνωρίσεις τις ωδίνες του εγκεφαλικού σου τοκετού
και να τις αφήνεις αναξιοποίητες
απλώς
επειδή

--
"ΘΑ ΚΛΕΙΣΕΤΕ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ Η' ΘΑ ΠΕΤΑΞΩ ΣΤΟΥΠΙ????" 



το σκέφτομαι, δεν το λέω.




ευχαριστώ.
πάει η έμπνευση και για σήμερα.
αύριο θα φροντίσω να χύσω όλη μου τη φαιά ουσία σ'ένα βαζάκι
και θα την πίνω κάθε μεσημέρι μετά το γεύμα και κάθε βράδυ μαζί με Προζάκ


                                                                                                     και τέζα.

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Sonnet 43

Μισάνοιξα τα μάτια μου, ίσα για μια στιγμή. Ήταν ακόμη εκεί, πάνω στα μαξιλάρια. Έβαλα τα δάχτυλά μου να περπατήσουν από τον αυχένα του προς τα κάτω, πολύ απαλά, για να μη τον ξυπνήσω. Τα λύγισα και άφησα τις κλειδώσεις να γλιστρήσουν στην πλάτη του, η αναπνοή του άλλαξε ρυθμό, χαμογέλασα, με ένιωσε.


Ακόμα και με κλειστά μάτια, τον γνωρίζω τόσο καλά που κοντεύω να λιώσω από ευτυχία γι'αυτό μου το κατορθωμα. Σχεδόν πονάω από τη χαρά μου.


Γυρίζει ανάσκελα.
-"Μη κουνιέσαι"
-"Γιατί?"


Γλιστράω το χέρι μου στη μέση του και χώνω το πρόσωπο μου στο λαιμό του . "Γιατί έτσι."


Απαντάει κάτι. Αφήνω τα δάχτυλά μου πάνω στο λαιμό του όση ώρα μιλάει, και αποφασίζω να τον δαγκώσω για να καταλάβω τί γεύση έχει.

Με αφήνει κι ας πονάει.

-"Κοφτερά λυκόδοντα."

Τον αφήνω κι εγώ.

-"Σου έκανα ρολογάκι."

-"Καλά έκανες."



Του κλείνω τη μύτη για να μην αναπνέει.


Θεατρινίστικος επιθανάτιος βρόγχος.

-"Δε με ρίχνεις με κάτι τέτοια."



Σκαρφαλώνω πάνω του.

-"Άτιμε."

Μαξιλαριά.

Γελάει.




Κάνω μία απόπειρα να σηκωθώ. Τυλίγομαι με το σεντόνι του.
-"Έτσι κάνουν και στις ταινίες."

Γελάει.

-"Μη γελάς!"

Γελάω κι εγώ.


Χαμογελάει.


Πυροτεχνήματα.






I love you to the depth and breadth and height
My soul can reach