τίποτα.

Απλώς τίποτα.
Σχεδίαζα να μπω και να βγάλω τη χολή μου στους ανυποψίαστους αναγνώστες (τα δυο άτομα που ξέρω ότι με διαβάζουν τουλάχιστον, για τους άλλους δεν ξέρω), έγραψα τρεις ωραιότατες παραγράφους για τη ζέστη και για τη γκρίνια μου και για τη μικροαστική μου ζωούλα, αλλά μετά διάβασα για κάποιον που περνάει χειρότερα από εμένα και δεν παραπονιέται για τη γκαντεμιά του και δεν είναι μισάνθωπος σαν το γραφέα του κειμένου (γιατί θα ήταν βέβηλο να με αποκαλέσω συγ-γραφέα), και γενικά είναι πολύ περισσότερά απ'όλα αυτά που εγώ δε θα γίνω ποτέ.

Και μετά με μούτζωσα και θα κοπανούσα και το κεφάλι μου στον τοίχο αν δεν ήμουν τόσο φοβητσιάρα.





Νιώθω ανείπωτα άθλια, μίζερη. Προσπαθώ να το εκφράσω, αλλά οι λέξεις έτσι κι αλλιώς εξυπηρετούν νοήματα που, αν δε τα νιώθεις, δεν υπάρχει λόγος να τα καταγράψεις, κι εγώ δε νιώθω πολλά τώρα τελευταία. Μόνο αηδία, για τη θλίψη που προκαλώ. Μ΄έχω αηδιάσει τόσο πολύ, τόσο άσχημα, που σχεδόν το νιώθω σαν αναγούλα στο λαιμό μου κάθε φορά που σκέφτομαι και πριν μιλήσω.


Δεν ξέρω πια τι είναι αληθινό.

Ούτε χαρά, ούτε φόβος, ούτε πόνος.
Έχασα την παιδιάστικη ικανότητα να  μετράω τα αισθήματα σε αντικειμενικότητα, κι έμεινα με τις παραισθήσεις που οι άλλοι μου δίδαξαν.

Νοσηρή και μικρή και πολύ κουρασμένη για να τα ξεμάθω.
καληνύχτα.

http://youtu.be/u5CVsCnxyXg