Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

one day your life will flash before your eyes.

 



 Το κακό με τις αναμνήσεις είναι σε πιάνουν πάντα απροετοίμαστο. Αρκεί μία λέξη για να σε κάνει να θυμηθείς και να ζήσεις για λίγο σ'ένα ευτυχισμενο και ανέμελο παρελθόν, ωραία διαφορετικό από το σημερινή -τόσο ρεαλιστική- πραγματικότητα που σε κάνει ν'αναρωτιέσαι "πώς έφτασα εδώ?".
  Στη δική μου περίπτωση, οι αναμνήσεις με επισκέφτηκαν σε μορφή ανάκατων χαρτιών που έπεσαν μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. "Οι πρόεδροι των εθνοσυνελεύσεων" απλώς άνοιξαν και από τη σελίδα 198 ξεχύθηκαν 28 φύλλα χαρτιού, στροβιλίστηκαν κι έπεσαν στο χαλί.
  Απλώς έπεσαν στο χαλί. Κι εγώ απέμεινα να τα κοιτάζω.
  Όση ώρα προσπαθούσα να τα μαζέψω, θυμήθηκα ότι τα καταχώνιασα εκεί βιαστικά το καλοκαίρι πριν τις πανελλήνιες. Ήταν απομεινάρια τριών περίπου ετών, αντιμέτωπα με μία σύξυλη Σοφία που τα κοιτούσε σα να ήταν ποτισμένα άνθρακα.


  Μικρή παρένθεση.
  Υπάρχει ένα συναίσθημα τόσο υπόγειο και αδιόρατο που δεν καταλαβαίνεις πότε παρεισφρέει και σου μολύνει τη μνήμη.
  Λέγεται νοσταλγία.
  Κλείνει η παρένθεση.
 


    Τα χαρτιά αυτά ήταν νεκροταφείο, ή καλύτερα "ναρκοπέδιο", χαμένων φιλιών και παλιών ερώτων, και, όχι, δεν είναι τόσο ποιητικό όσο ακούγεται. Εμπειρικά τουλάχιστον, δε θυμάμαι καμία ανώδυνη διάβαση ανάμεσα από νάρκες, κάθε είδους. Ιδιαίτερα όταν οι νάρκες αυτές σου θυμίζουν μία εποχή που τα κομματάκια της καρδιάς σου κολλούσαν πιο εύκολα γιατί όλα σου φαίνονταν τόσο αληθινά, και, σε τελική ανάλυση, δεν είναι εύκολο να βλέπεις την έφηβη μορφή του εαυτού σου να οδεύει πανηγυρικά σε κάτι που τώρα σου φαίνεται ανώφελο ξόδεμα και πόνος.
  
   Ο οποίος "πόνος" τώρα σαπίζει στο καλάθι των αχρήστων πάνω από ένα χαρτομάντηλο και κάτω από μία σοκολάτα. (try picturing this!)
   


Ηθικό δίδαγμα
τη σαβούρα της ζωής μας την πετάμε όσο είναι νωρίς

να και κάτι αντιπροσωπευτικό του χαρμόσυνου κλίματος.
http://www.youtube.com/watch?v=T1dSkEHQCQU


                one day your life will flash before your eyes. make sure its worth watching