one day your life will flash before your eyes.

 



 Το κακό με τις αναμνήσεις είναι σε πιάνουν πάντα απροετοίμαστο. Αρκεί μία λέξη για να σε κάνει να θυμηθείς και να ζήσεις για λίγο σ'ένα ευτυχισμενο και ανέμελο παρελθόν, ωραία διαφορετικό από το σημερινή -τόσο ρεαλιστική- πραγματικότητα που σε κάνει ν'αναρωτιέσαι "πώς έφτασα εδώ?".
  Στη δική μου περίπτωση, οι αναμνήσεις με επισκέφτηκαν σε μορφή ανάκατων χαρτιών που έπεσαν μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. "Οι πρόεδροι των εθνοσυνελεύσεων" απλώς άνοιξαν και από τη σελίδα 198 ξεχύθηκαν 28 φύλλα χαρτιού, στροβιλίστηκαν κι έπεσαν στο χαλί.
  Απλώς έπεσαν στο χαλί. Κι εγώ απέμεινα να τα κοιτάζω.
  Όση ώρα προσπαθούσα να τα μαζέψω, θυμήθηκα ότι τα καταχώνιασα εκεί βιαστικά το καλοκαίρι πριν τις πανελλήνιες. Ήταν απομεινάρια τριών περίπου ετών, αντιμέτωπα με μία σύξυλη Σοφία που τα κοιτούσε σα να ήταν ποτισμένα άνθρακα.


  Μικρή παρένθεση.
  Υπάρχει ένα συναίσθημα τόσο υπόγειο και αδιόρατο που δεν καταλαβαίνεις πότε παρεισφρέει και σου μολύνει τη μνήμη.
  Λέγεται νοσταλγία.
  Κλείνει η παρένθεση.
 


    Τα χαρτιά αυτά ήταν νεκροταφείο, ή καλύτερα "ναρκοπέδιο", χαμένων φιλιών και παλιών ερώτων, και, όχι, δεν είναι τόσο ποιητικό όσο ακούγεται. Εμπειρικά τουλάχιστον, δε θυμάμαι καμία ανώδυνη διάβαση ανάμεσα από νάρκες, κάθε είδους. Ιδιαίτερα όταν οι νάρκες αυτές σου θυμίζουν μία εποχή που τα κομματάκια της καρδιάς σου κολλούσαν πιο εύκολα γιατί όλα σου φαίνονταν τόσο αληθινά, και, σε τελική ανάλυση, δεν είναι εύκολο να βλέπεις την έφηβη μορφή του εαυτού σου να οδεύει πανηγυρικά σε κάτι που τώρα σου φαίνεται ανώφελο ξόδεμα και πόνος.
  
   Ο οποίος "πόνος" τώρα σαπίζει στο καλάθι των αχρήστων πάνω από ένα χαρτομάντηλο και κάτω από μία σοκολάτα. (try picturing this!)
   


Ηθικό δίδαγμα
τη σαβούρα της ζωής μας την πετάμε όσο είναι νωρίς

να και κάτι αντιπροσωπευτικό του χαρμόσυνου κλίματος.
http://www.youtube.com/watch?v=T1dSkEHQCQU


                one day your life will flash before your eyes. make sure its worth watching

"Καταραμένη αυθαιρεσία."

(αποκομμένες λέξεις από παλιό κείμενο)

Και ξημερώνει

-τί φριχτή αγωνία-

κι εγώ

ακόμα

καταριέμαι τη φύτρα σου

κι ακόμα
δεν καταλαβαίνω

πώς, γιατί,

ούτε το ξέρω

ούτε με νοιάζει

ούτε θέλω να μάθω.

Με πόνεσες

τότε.

Κάποτε.

Ανόητο "εγώ"..

Δεν κάνει να ποτίζουμε οξυζενέ τις πληγές.
Τις πληγές μας.


Γιατί οι πληγές του "εγώ" ματώνουν αυθόρμητα.
Δε σου ζητάνε την άδεια.

Ούτε καν

σου δείχνουν τον τρόπο

για να μην πληγώνεσαι

ή

έστω

να μην το νιώθεις.

Black & White and some Red.

"Άνοιξε τα μάτια της.

Η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά.

Κι έπειτα οι παλμοί της πολλαπλασιάστηκαν."

Υπάρχουν στιγμές
που ένα υπέροχο συναίσθημα
μοιάζει να ξεπερνά το είναι σου
και όσο προσπάθεις -ανώφελα-
να το αφομοιώσεις
αυτό
γιγαντώνεται
και σε κατακλύζει.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις
είναι να το αφήσεις να σε κυριέψει.

Τα μεγάλα συναισθήματα σε πονάνε.. μ'ένα γλυκό τρόπο.


Ποτέ το τίμημα της παθητικότητας δεν ήταν τόσο ευχάριστα οδυνηρό.

ασύντακτο.

Σήμερα είμαι απλώς μπερδεμένη.
Δεν αντέχω άλλες αντιφάσεις.
Γιατί όλα πρέπει να'ναι τόσο περίπλοκα?

Το πρωί πάντως ξυπνάω χαρούμενη. Ιδιαίτερα όταν βλέπω μήνυμα στην οθόνη του κινητού.
Μέχρι το βράδυ η διάθεση έχει πιάσει πάτο.
Πάλι κάτι μου έκαναν.
Πάλι κάτι φταίει.
Ή φταίω εγώ.

Νιώθω ότι άμα τα κρατήσω λίγο ακόμα μέσα μου θα σκάσω     :@


Έχω πάρει αγκαλιά το βάζο με το μέλι, για δεύτερη φορά σήμερα.
Όταν δεν είμαι καλά τρώω μέλι.
Άρα δεν είμαι καλά.


Μόλις συνειδητοποίησα ότι έξω βρέχει. Κι εγώ ακούω ήχους βροχής στο youtube.
Εντάξει. Έκλεισα την καρτέλα "heavy rain".


"Γαμώτο! Είμαι ευπαθής ψυχολογικά αυτή τη στιγμή."

"δεν ξερω τι να βαλω για τιτλο."

σκέψεις, ατάκτως ερριμένες, περί κάποιου θέματος, ή κάτι τέτοιο.

"αποκλείεται να μη με καταλαβαίνεις."

"..Ω, έχω τις προσποιήσεις μου, Γιόζεφ, τους κρυφούς μου τρόπους να ανέχομαι τη μοναξιά, ακόμα και να τη δοξάζω. Λέω πώς πρέπει να είμαι χωριστά από τους άλλους για να σκέφτομαι.. Χλευάζω το φόβο της μοναξιάς. Κηρύττω ότι οι μεγάλοι άντρες πρέπει να υποφέρουν μεγάλη οδύνη, ότι έχω προχωρήσει πολύ μακριά στο μέλλον, κι ότι κανείς δεν μπορεί να με συνοδέψει. Κραυγάζω ότι αν με παρανοούν ή με φοβούνται ή με απορρίπτουν, τόσο το καλύτερο - σημαίνει πως βρήκα το στόχο!"


 Κυνικός και αντισυμβατικός μαζί.. Η αλήθεια είναι ότι πάντα με γοήτευε ο Νίτσε. Όλοι κάποια στιγμή αναζητάμε ένα μέντορα, εξάλλου - απλώς ο δικός μου απεβίωσε 110 χρόνια πριν. Έχει σημασία? Κέρδισα τον ωμό ορθολογισμό του και σπέρματα της μεγαλοφυούς του σκέψης. Το μόνο που δεν μπόρεσε να μου μεταδώσει μέσα από το χαρτί είναι η ατσάλινη θέληση να μένω πιστή στις σκέψεις μου, όσο παρανοικές κι αν είναι, επειδή ακριβώς είναι δικές μου.

Φτου!

Ή, "ευτυχώς", τώρα που το σκέφτομαι.

 Προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη τη θολή περίοδο.. (ένα χρόνο πριν? περισσότερο? ή μήπως λιγότερο από χρόνο?) Τότε που έβγαζα πύρινους λόγους -στον εαυτό μου κυρίως- περί ανεξαρτησίας και μοναξιάς. Ήμουν τόοοοοοσο ικανοποιημένη με την πορδήθεν αυτάρκειά μου, όσο συγχυσμένη είμαι τώρα με την τότε βλακεία μου. (Βγάζω ακόμα νόημα?) Anyway, το θέμα είναι ότι αναμασούσα την ίδια ακριβώς χαζομάρα σ'όποιον είχε διάθεση να με ακούσει. Εκνευρίζομαι με την ίδια την αφέλειά μου ακόμα!! Γιατί αφέλεια μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί.. Ουσιαστικά, ήταν μορφή άμυνας απέναντι στο κακό, διαβολικό.. εεμ, τα πάντα. Έβλεπα συνωμοσίες παντού! Μηχανορραφίες! Σκευωρίες, δολοπλοκίες, υπόγειες ίντριγκες! ("ας τη μαζέψει κάποιος, αυτή ντοπάρεται με την ίδια της τη σκέψη.") Θέλω να καταλήξω στο ότι αναλωνόμουν σχεδιάζοντας στο μυαλό μου θεωρίες. ("θεωρίες συνωμοσίας", όπως ακριβώς και στην ταινία). Και όλα αυτά, για ν'αποδείξω -στον εαυτό μου, κυρίως- , ότι είμαι ok και χωρίς τη βοήθεια των άλλων.

Μικροπρέπειες!

Ένα χρόνο (περιπού) μετά, κάτι μου λέει ότι έχω αλλάξει (sigh).  Εννοώ, είμαι λιγότερο ψυχωτική, και οι αναλαμπές παράνοιας έχουν μειωθεί κατά πολύ. Τουλάχιστον, το αναγνωρίζω. Είναι μεγάλο βήμα.

..Σίγουρα αυτό δεν είναι δείγμα ολοκληρωμένης γραφής.. Απογοήτευση!

Αλλά σήμερα ειδικά
θα μου τη χαρίσω.
Με συγχωρώ.

 
*ο εμνευσμένος τίτλος ήταν μια ευγενική χορηγία του Τζώρτζη.

εν αρχη ην το χαος

ΑΡΧΗ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ

Θα μπορούσα κάλλιστα να πανηγυρίσω τη δημοσίευση του πρώτου μου post.. αν δεν είχα φτιάξει άλλα δύο blog στο παρελθόν :P
(έβαλα ήδη μια χαζο-φατσούλα, ξεκινάω με θετική διάθεση, το βλέπετε)

Το πρώτο blog στωικά θυσιάστηκε στο βωμό των πανελληνίων.. το δεύτερο ζεί ακόμα, αν και γνωρίζουν την ύπαρξη του..τέσσερα? -με το ζόρι- άτομα. Τα τρία το έχουν ήδη ξεχάσει, αλλά δεν παραπονιέμαι.

Ουσιαστικά, ο ιστιότοπος αυτός δημιουργήθηκε για δύο λόγους: καταρχάς, για να θυμίζει την ύπαρξη την "οντότητας" μου σε μια φίλη που φεύγει Σέρρες για σπουδές.. Ήθελε κάτι για να αναπολεί τις παλιές, καλές στιγμές μας, αλλά όταν κάθισα ωραία και καλά στο γραφείο με τα μολύβια μου, απέμεινα να κοιτάω το κενό. Χωράει ένας χρόνος ολόκληρος σε σελίδες? Όλες οι ματιές, τα λόγια, όλα αυτα που μοιραστήκαμε? Άρχιζα ξανά και ξανά και ξανά γιατί όλο και κάτι παρέλειπα.. Στο τέλος αποφάσισα ότι ένα blog θα ήταν ιδανική λύση, θα μπορούσε να παίρνει μεγάλες δόσεις από την αφεντιά μου όποτε ήθελε.

Ο δεύτερος λόγος είναι πιο πρακτικός: απραξία. Ταπεινωτικό εκ πρώτης όψεως, αλλά αμφιβάλλω αν θα το διαβάσει κανένας άλλος εκτός από.. ehm.. εμένα. Από τότε που τελείωσαν οι πανελλήνιες, έχει απορυθμιστεί το εσωτερικό μου ρολογάκι. Πήρα κάτι τόμους ιστορίας, φιλοσοφίας και μαθηματικών για να διαβάζω, ξυπνάω κάθε μέρα στις 8 ("ανώμαλη!"), έχω χαλάσει ένα κουτί με μολύβια (από τα καλά, τα f.castell, ακόμα τα κλαίω) ζωγραφίζοντας κύκλους, γενικά βαριέμαι. Θα μπορούσα ωραιότατα να γρατσουνάω και την κιθάρα μου, αλλά ας όψεται η μάνα μου που την είδε Kurt Cobain μετά τη συναυλία _- Ε, και τέλος πάντων, με τρώνε τα δάχτυλά μου και πρέπει κάπου ν'αδειάζω τις σκέψεις μου, και το blog δε φέρνει πολλές αντιρρήσεις, οπότε είμαστε όλοι βολεμένοι :]


P.S. 1) : από κάποιον που έχει μανία με τους ορισμούς, δεν θα μπορούσε να λείπει ο ακόλουθος, που αποτελεί και το όνομα του blog
--Θρυαλλίς=[κοινώς φιτίλι] Νήμα από βαμβάκι που χρησιμοποείται στα κεριά, στις λάμπες πετρελαίου κ.ά., για την παραγωγή φωτός. Επίσης θρυαλλίδες λέγονται τα νήματα που είναι διαποτισμένα με εύφλεκτες υγρές ουσίες και προορίζονται για την ανάφλεξη εκρηκτικών γομώσεων, που βρίσκονται σε μια ορισμένη απόσταση. Ανάλογα με την ταχύτητα που καίγεται η θρυαλλίδα., διακρίνεται σε αργή (1 μ./δευτ.), γρήγορη (αρκετές δεκάδες μέτρα ανά δευτερόλεπτο) και εκρηκτική (4.000-7.000 μ./δευτ.).


P.S. 2) : πρέπει να συνηθίσω να βάζω τόνους. Δεινοπάθησα για να το γράψω αυτό.. ελπίζω να με αποζημιώσει το χριστουγεννιάτικό μου δώρο, μασρουμ!


ΤΕΛΟΣ ΜΗΝΥΜΑΤΟΣ