(my) (simple) things worth living for

red wine
house parties
bubble bath
rainy days
writing one-page novels
new places to be
artemisia absinthium
sushi with sake
fireplaces
starbucks' cups
libraries
snow
aquariums
sunrise
my asian penfriends
insense sticks
cherry-flavored candles
staring at China's national emblem
good music
starry nights
drawing
(some) friends
helping others
learning something new about Japan
cats
reading poetry analysis
standing somewhere high
pencil towers
ink
wet wood smell

aw, and sunflowers :)

3.43 (ή κάπου εκεί)

Η μέρα μου σήμερα ξεκινάει στις 3.43 το χάραμα. Ούτε καν χάραμα δηλαδή, ο ήλιος θέλει ώρες ακόμα για ν'ανατείλλει.

Αμφιβάλλω αν στον "ανθρώπινο χρόνο" η ώρα αυτή είναι υπαρκτή· όλοι τη θεωρούν μεσοδιάστημα συνείδησης και αυπνίας.


Τα μάτια μου τσούζουν με το γνωστό πόνο στην πίσω τους πλευρά, και ο αέρας που αναπνέω στερεοποιείται μέσα στα πνευμόνια μου.
Νιώθω στην καλύτερη περίπτωση σαν πρεζόνι.
Έτσι νομίζω, τουλάχιστον.
Πού να ξέρω κιόλας?



Νομίζω ακούω κάποιον να περπατάει στο διάδρομο.

-"Η μεταμέλεια φοράει ξυλοπάπουτσα", ψυθιρίζει ο Γιάννης στο μυαλό μου.
-"Σα δε ντρέπεσαι να ενοχλείς τον κόσμο νυχτιάτικα.." του απαντάω.

-"..Το κακό δεν είναι ν'ακούς φωνές μες 'στο μυαλό σου· το κακό είναι να τους απαντάς".
Καλά, αυτή πρέπει να είναι η φωνή της συνειδήσεως.



Είναι η κατάλληλη ώρα για φιλοσοφικές συζητήσεις με τον ευατό σου,
τί λες κι εσύ Λύκε?
Η καλύτερη ώρα για να μείνεις μόνος σου στο κρεβάτι και να καίγεσαι και να τα βάζεις με τους θεούς.
Η καλύτερη ώρα για να καις τους θεούς σου και να μένεις μόνος σου.



Μέχρι να σου λιώσει το μάτι από την αγωνία και να χυθεί σαν αυγό μελάτο.

τίποτα.

Απλώς τίποτα.
Σχεδίαζα να μπω και να βγάλω τη χολή μου στους ανυποψίαστους αναγνώστες (τα δυο άτομα που ξέρω ότι με διαβάζουν τουλάχιστον, για τους άλλους δεν ξέρω), έγραψα τρεις ωραιότατες παραγράφους για τη ζέστη και για τη γκρίνια μου και για τη μικροαστική μου ζωούλα, αλλά μετά διάβασα για κάποιον που περνάει χειρότερα από εμένα και δεν παραπονιέται για τη γκαντεμιά του και δεν είναι μισάνθωπος σαν το γραφέα του κειμένου (γιατί θα ήταν βέβηλο να με αποκαλέσω συγ-γραφέα), και γενικά είναι πολύ περισσότερά απ'όλα αυτά που εγώ δε θα γίνω ποτέ.

Και μετά με μούτζωσα και θα κοπανούσα και το κεφάλι μου στον τοίχο αν δεν ήμουν τόσο φοβητσιάρα.





Νιώθω ανείπωτα άθλια, μίζερη. Προσπαθώ να το εκφράσω, αλλά οι λέξεις έτσι κι αλλιώς εξυπηρετούν νοήματα που, αν δε τα νιώθεις, δεν υπάρχει λόγος να τα καταγράψεις, κι εγώ δε νιώθω πολλά τώρα τελευταία. Μόνο αηδία, για τη θλίψη που προκαλώ. Μ΄έχω αηδιάσει τόσο πολύ, τόσο άσχημα, που σχεδόν το νιώθω σαν αναγούλα στο λαιμό μου κάθε φορά που σκέφτομαι και πριν μιλήσω.


Δεν ξέρω πια τι είναι αληθινό.

Ούτε χαρά, ούτε φόβος, ούτε πόνος.
Έχασα την παιδιάστικη ικανότητα να  μετράω τα αισθήματα σε αντικειμενικότητα, κι έμεινα με τις παραισθήσεις που οι άλλοι μου δίδαξαν.

Νοσηρή και μικρή και πολύ κουρασμένη για να τα ξεμάθω.
καληνύχτα.

http://youtu.be/u5CVsCnxyXg