Sonnet 43

Μισάνοιξα τα μάτια μου, ίσα για μια στιγμή. Ήταν ακόμη εκεί, πάνω στα μαξιλάρια. Έβαλα τα δάχτυλά μου να περπατήσουν από τον αυχένα του προς τα κάτω, πολύ απαλά, για να μη τον ξυπνήσω. Τα λύγισα και άφησα τις κλειδώσεις να γλιστρήσουν στην πλάτη του, η αναπνοή του άλλαξε ρυθμό, χαμογέλασα, με ένιωσε.


Ακόμα και με κλειστά μάτια, τον γνωρίζω τόσο καλά που κοντεύω να λιώσω από ευτυχία γι'αυτό μου το κατορθωμα. Σχεδόν πονάω από τη χαρά μου.


Γυρίζει ανάσκελα.
-"Μη κουνιέσαι"
-"Γιατί?"


Γλιστράω το χέρι μου στη μέση του και χώνω το πρόσωπο μου στο λαιμό του . "Γιατί έτσι."


Απαντάει κάτι. Αφήνω τα δάχτυλά μου πάνω στο λαιμό του όση ώρα μιλάει, και αποφασίζω να τον δαγκώσω για να καταλάβω τί γεύση έχει.

Με αφήνει κι ας πονάει.

-"Κοφτερά λυκόδοντα."

Τον αφήνω κι εγώ.

-"Σου έκανα ρολογάκι."

-"Καλά έκανες."



Του κλείνω τη μύτη για να μην αναπνέει.


Θεατρινίστικος επιθανάτιος βρόγχος.

-"Δε με ρίχνεις με κάτι τέτοια."



Σκαρφαλώνω πάνω του.

-"Άτιμε."

Μαξιλαριά.

Γελάει.




Κάνω μία απόπειρα να σηκωθώ. Τυλίγομαι με το σεντόνι του.
-"Έτσι κάνουν και στις ταινίες."

Γελάει.

-"Μη γελάς!"

Γελάω κι εγώ.


Χαμογελάει.


Πυροτεχνήματα.

I love you to the depth and breadth and height
My soul can reach