"Καταραμένη αυθαιρεσία."

(αποκομμένες λέξεις από παλιό κείμενο)

Και ξημερώνει

-τί φριχτή αγωνία-

κι εγώ

ακόμα

καταριέμαι τη φύτρα σου

κι ακόμα
δεν καταλαβαίνω

πώς, γιατί,

ούτε το ξέρω

ούτε με νοιάζει

ούτε θέλω να μάθω.

Με πόνεσες

τότε.

Κάποτε.

Ανόητο "εγώ"..

Δεν κάνει να ποτίζουμε οξυζενέ τις πληγές.
Τις πληγές μας.


Γιατί οι πληγές του "εγώ" ματώνουν αυθόρμητα.
Δε σου ζητάνε την άδεια.

Ούτε καν

σου δείχνουν τον τρόπο

για να μην πληγώνεσαι

ή

έστω

να μην το νιώθεις.