"δεν ξερω τι να βαλω για τιτλο."

σκέψεις, ατάκτως ερριμένες, περί κάποιου θέματος, ή κάτι τέτοιο.

"αποκλείεται να μη με καταλαβαίνεις."

"..Ω, έχω τις προσποιήσεις μου, Γιόζεφ, τους κρυφούς μου τρόπους να ανέχομαι τη μοναξιά, ακόμα και να τη δοξάζω. Λέω πώς πρέπει να είμαι χωριστά από τους άλλους για να σκέφτομαι.. Χλευάζω το φόβο της μοναξιάς. Κηρύττω ότι οι μεγάλοι άντρες πρέπει να υποφέρουν μεγάλη οδύνη, ότι έχω προχωρήσει πολύ μακριά στο μέλλον, κι ότι κανείς δεν μπορεί να με συνοδέψει. Κραυγάζω ότι αν με παρανοούν ή με φοβούνται ή με απορρίπτουν, τόσο το καλύτερο - σημαίνει πως βρήκα το στόχο!"


 Κυνικός και αντισυμβατικός μαζί.. Η αλήθεια είναι ότι πάντα με γοήτευε ο Νίτσε. Όλοι κάποια στιγμή αναζητάμε ένα μέντορα, εξάλλου - απλώς ο δικός μου απεβίωσε 110 χρόνια πριν. Έχει σημασία? Κέρδισα τον ωμό ορθολογισμό του και σπέρματα της μεγαλοφυούς του σκέψης. Το μόνο που δεν μπόρεσε να μου μεταδώσει μέσα από το χαρτί είναι η ατσάλινη θέληση να μένω πιστή στις σκέψεις μου, όσο παρανοικές κι αν είναι, επειδή ακριβώς είναι δικές μου.

Φτου!

Ή, "ευτυχώς", τώρα που το σκέφτομαι.

 Προσπαθώ να θυμηθώ εκείνη τη θολή περίοδο.. (ένα χρόνο πριν? περισσότερο? ή μήπως λιγότερο από χρόνο?) Τότε που έβγαζα πύρινους λόγους -στον εαυτό μου κυρίως- περί ανεξαρτησίας και μοναξιάς. Ήμουν τόοοοοοσο ικανοποιημένη με την πορδήθεν αυτάρκειά μου, όσο συγχυσμένη είμαι τώρα με την τότε βλακεία μου. (Βγάζω ακόμα νόημα?) Anyway, το θέμα είναι ότι αναμασούσα την ίδια ακριβώς χαζομάρα σ'όποιον είχε διάθεση να με ακούσει. Εκνευρίζομαι με την ίδια την αφέλειά μου ακόμα!! Γιατί αφέλεια μόνο μπορεί να χαρακτηριστεί.. Ουσιαστικά, ήταν μορφή άμυνας απέναντι στο κακό, διαβολικό.. εεμ, τα πάντα. Έβλεπα συνωμοσίες παντού! Μηχανορραφίες! Σκευωρίες, δολοπλοκίες, υπόγειες ίντριγκες! ("ας τη μαζέψει κάποιος, αυτή ντοπάρεται με την ίδια της τη σκέψη.") Θέλω να καταλήξω στο ότι αναλωνόμουν σχεδιάζοντας στο μυαλό μου θεωρίες. ("θεωρίες συνωμοσίας", όπως ακριβώς και στην ταινία). Και όλα αυτά, για ν'αποδείξω -στον εαυτό μου, κυρίως- , ότι είμαι ok και χωρίς τη βοήθεια των άλλων.

Μικροπρέπειες!

Ένα χρόνο (περιπού) μετά, κάτι μου λέει ότι έχω αλλάξει (sigh).  Εννοώ, είμαι λιγότερο ψυχωτική, και οι αναλαμπές παράνοιας έχουν μειωθεί κατά πολύ. Τουλάχιστον, το αναγνωρίζω. Είναι μεγάλο βήμα.

..Σίγουρα αυτό δεν είναι δείγμα ολοκληρωμένης γραφής.. Απογοήτευση!

Αλλά σήμερα ειδικά
θα μου τη χαρίσω.
Με συγχωρώ.

 
*ο εμνευσμένος τίτλος ήταν μια ευγενική χορηγία του Τζώρτζη.